Τα ποντίκια

 

Ιαχή δυνατή, στον κάμπο ξεχύθηκε

Ποντίκια με μαύρα μάτια σκόρπισαν

Μ’ ένα λεπτό μαχαίρι, σώμα που χτυπήθηκε

Βίαιες σταγόνες στο χώμα λογοδότησαν

 

Στην γλυκιά αγκαλιά της μοναξιάς βρέθηκε

Φιλί που σταμάτησε, θέμα που έληξε

Ένα ζεστό ηλιοβασίλεμα το μάγουλο φιλά

Δύο δάκρυα τρέχουν, τα δίνει στην μοναξιά

 

Αθόρυβα ποντίκια μες τα χόρτα κρυμμένα

Από γωνιές τον κοιτούν, του μιλούν ένα-ένα

Ψιθύρους ακούει, θυμάται τα ξεχασμένα

Δακρυσμένες κόρες, και ρούχα ξεσκισμένα

 

Ο χρόνος περνάει και σταμάτα

Αιώνιο βασίλεμα, άδεια αγκαλιά